Jak pomóc młodym wypracować wizję własnego duchowego wzrostu

Jako lider grupy młodzieżowej czasami możesz czuć zniechęcenie, widząc, że młodzi nie wzrastają albo nawet nie chcą wzrastać duchowo. Może próbujesz ich popychać w kierunku wzrostu albo po prostu rezygnujesz. Tymczasem młodzi ludzie najbardziej potrzebują wizji własnego osobistego i duchowego rozwoju. Jak możesz ich zachęcić, aby ją odkryli? Istnieją sposoby, które mogą pomóc ci pokazać im, że relacja z Bogiem może być czymś o wiele więcej niż mają teraz, uzmysłowić dlaczego w ogóle mieliby chcieć więcej. Przeczytaj poniższe wersety.

O, głębio bogactwa, mądrości i myśli Boga!  Jakże niepojęte są Jego wyroki i Jego drogi jak niezbadane!

Rzym. 11:33

Modlę się też, aby wasza miłość coraz bardziej się wzbogacała w poznanie i doświadczenie, byście rozpoznawali sprawy szczególnej wagi, byli szczerzy i nienaganni w dniu przyjścia Chrystusa, pełni owocu sprawiedliwości dzięki Jezusowi Chrystusowi, dla chwały i uwielbienia Boga.

Fil 1:9-11

Proszę, by Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia dla dogłębnego poznania Go. Pragnąłbym, abyście – mając oświecone oczy swoich serc – zobaczyli, jaka nadzieja wiąże się z waszym powołaniem, jakie bogactwo chwały z Jego dziedzictwem pośród świętych i jak nadzwyczajna jest wielkość Jego mocy względem nas, wierzących zgodnie z działaniem Jego potężnej siły.

Ef. 1:17-19

TO JEST PODRÓŻ

To ważne, aby przekazywać młodzieży, że jest to trwająca całe życie podróż, polegająca na poznawaniu Chrystusa i całej głębi, jaką można znaleźć w Nim. Jest to bardzo ważny obraz, jaki należy im pokazać. Zawsze jest coś więcej do poznania i odkrycia. Jezus odbył tę podróż ze swoimi uczniami. Wysyłał uczniów w samodzielne podróże. Paweł i Piotr również odbyli wiele podróży, podczas których prowadził ich Bóg; wiedzieli też, że jest to ważna część ewangelizacji i uczniostwa. Podróżowali fizycznie, ale wierzę, że jest to obraz podróży w głąb siebie, do której powołuje nas Bóg.

Jaki jest cel naszej podróży? Poznanie Chrystusa, głoszenie ewangelii i życie wieczne. Chodzi mi po głowie pewna piosenka: „Chcę być tak blisko Niego, że gdy mój Zbawiciel zawoła mnie po imieniu, nic się zmieni”. W Liście do Galacjan Paweł pisze: „Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, powściągliwość”. Wierzę, że w głębi serca młodzi ludzie chcą tak żyć.

Wyobraź sobie siebie jako małe dziecko w domu, za którym znajduje się uroczy, mały staw. Codziennie bawisz się nad nim, wrzucając różne przedmioty do wody, aby sprawdzić, czy będą pływać. Na koniec i ty wskakujesz do wody. Uwielbiasz się w niej taplać. Daje ci to tyle radości i szczęścia. Czasami inne dzieci przychodzą bawić się tam z tobą. Po jakimś czasie odkrywasz, że ze stawu wypływa mały strumień i postanawiasz wybrać się pewnego dnia na wycieczkę i sprawdzić, dokąd płynie strumień. Prosisz rodziców, aby zabrali cię na wyprawę w dół strumienia. Idąc wzdłuż strumienia, przechodzicie przez las, kilka wzgórz aż nagle dochodzicie do jeziora. Tak! To jezioro jest o wiele większe! Można w nim łowić ryby, pływać całkiem daleko, siedzieć na plaży i spędzać o wiele więcej czasu. Wracasz do domu i postanawiasz wrócić nad jezioro z przyjaciółmi, rozbić tam obóz i przez kilka dni łowić ryby, pływać palić ognisko i nocować w namiocie. Pieczecie ryby nad ogniem, jecie śniadania, pływacie i świetnie się bawicie. Buszując po okolicy, odkrywasz, że z jeziora wypływa rzeka i zaczynasz się zastanawiać, co jeszcze może tam być!?! Dokąd płynie rzeka? Planujesz więc kolejną, dłuższą wyprawę, która wymaga o wiele więcej przygotowania – musisz się dowiedzieć, jak przejść przez góry. Kupujesz trochę sprzętu do wspinania i nie możesz się doczekać, co odkryjesz! Tym razem idziesz w pojedynkę. Wyprawa wzdłuż rzeki zajmuje więcej czasu, ale wreszcie wspinasz się na kolejną górę i widzisz, że rzeka spływa z góry i wpływa do morza! Wyjmujesz lornetkę i stojąc tam, na szczycie góry, patrzysz na swój dom, mały staw, strumień, jezioro, rzekę i morze! Nie miałeś pojęcia, że ten mały stawik za twoim domem jest połączony z czymś o wiele większym i głębszym, czymś o wiele ciekawszym niż to, co znałeś jako dziecko. Zaczynasz się zastanawiać, jak dowiedzieć się więcej o żeglarstwie, morzu i zgłębiasz wszystko na jego temat. Wciąż masz przed sobą nieskończone możliwości, by odkryć coś nowego.

Zachęcam cię do wykorzystania tego przykładu podczas rozmów z młodymi ludźmi o ich wizji duchowego wzrostu. Mów często o „podróży z Jezusem”. Opowiedz im o swojej podróży z Jezusem, o nowych okazjach do wzrostu i nauki. I przypominaj im, że tylko oni mogą odbyć tę podróż i że są za nią odpowiedzialni. Inni ludzie będą im towarzyszyć po drodze i przez jakiś czas wskazywać im kierunek, ale to przede wszystkim ich własna podróż.

Pamiętaj, że młodzi ludzie zawsze zadają 2 pytania. 1. Kim jestem? 2. Jakie jest moje miejsce w świecie? Moje powołanie?
Mają też oczywiście wiele innych pytań i emocji. Czasami czują, że się rozwijają, czasami nie. Ale to się wielce sprowadza do tych dwóch pytań. Zachęcaj ich do tej podróży i przypominaj, że w drodze zdarzają się różne etapy. To, czego najbardziej potrzebujemy, aby iść naprzód i dzięki czemu w ogóle możemy iść, to moc Ducha Świętego.

Kim są? „Podróżnikami”, podróżującymi z Jezusem.
Ich powołanie? Naśladowanie, poznawanie i bycie jak Chrystus w podróży, która trwa całe życie.

KONKRETNE KROKI

Aby uczyć młodych ludzi, jak podróżować z Jezusem przez życie, warto pokazać im pewne duchowe praktyki. W ten sposób wykształcą mięśnie potrzebne do duchowego wzrostu podczas tej podróży. Uczcie się i ćwiczcie razem. Są to praktyki, których będą potrzebować, aby samodzielnie się karmić. Jako liderzy, którzy już od jakiegoś czasu podróżują z Jezusem, stosujemy wiele z tych praktyk, czasem nawet nieświadomie. Poniżej znajdziesz listę niektórych duchowych praktyk, krótkie opisy i pomysły, jak je zastosować. Możesz nawet poprowadzić serię spotkań młodzieżowych na te tematy.

1. Medytacja – chrześcijańska medytacja to określenie formy modlitwy, podczas której podejmujemy usystematyzowaną próbę komunikowania się z Bogiem i świadomie rozmyślamy nad tym, co On objawia. W Biblii jest wiele fragmentów zachęcających do medytacji, np. Jozuego 1:8, Psalm 1, Psalm 48:10 i wiele innych psalmów. Przeczytajcie powoli te fragmenty, zastanawiając się nad tym, co mówią i odpowiadając na to.
2. Modlitwa – przestudiujcie wszystkie opisy różnych modlitw, jakie można znaleźć w Biblii. Spróbujcie różnych rodzajów modlitwy. Przestudiujcie Modlitwę Pańską werset po wersecie.
3. Post – przestudiujcie historie osób, które pościły (lub wzywały innych do postu), opisane w Biblii. Mojżesz, Ezdrasz, prorocy, Jan, Jezus, uczniowie Jana, uczniowie Jezusa. Następnie zaplanujcie jakąś formę grupowego postu (od jedzenia, elektroniki, ludzi itp.). Taki post może trwać np. 24 godziny, a na koniec możecie spotkać się na wspólnym posiłku. Tu kilka przykładów czegoś co możecie z młodymi zrobić.
4. Prostota – Hebr. 12:1 „Z tego powodu my, otoczeni tak wielką rzeszą świadków, odrzućmy wszelkie przeszkody oraz krępujący nas grzech i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu”.
   Fil. 3:7-8 „A jednak cokolwiek mogło mi nieść jakąś korzyść, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. Więcej, w świetle doniosłości poznania Jezusa Chrystusa, mojego Pana, nic się dla mnie nie liczy. Dla Niego straciłem wszystko i wszystko uznaję za gnój, żeby tylko zyskać Chrystusa”.
   Co stoi na przeszkodzie? Wybierzcie się na kamping tylko ze śpiworami i jedzeniem. Żadnych telefonów (może tylko lider!), urządzeń elektronicznych czy dodatkowych ubrań. Porozmawiajcie potem, jak się czuliście. Zachęć uczestników, aby znaleźli w swoich szafach 2-3 ubrania w dobrym stanie. Przynieście te rzeczy na spotkanie grupy młodzieżowej, a następnie razem oddajcie je potrzebującym. Podejmijcie decyzję, że nie będziecie korzystać z telefonów w niedziele!
5. Wspólnota – co prowadzi do prawdziwej wspólnoty?
   Dzieje Apostolskie 2:42-47:
   „Trwali oni w nauce apostołów, we wspólnocie, razem łamali chleb i nie ustawali w modlitwie. Każda osoba była przejęta lękiem przed Panem, ponieważ za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków.  A wszyscy wierzący trzymali się razem i mieli wszystko wspólne. Sprzedawali przy tym posiadłości oraz mienie i uzyskane w ten sposób środki dzielili między sobą, zgodnie z tym, jaką kto miał potrzebę. Codziennie też jednomyślnie gromadzili się w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z wielką radością i w prostocie serca. Wielbili przy tym Boga i cieszyli się łaskawym przyjęciem u całego ludu. Pan natomiast codziennie dodawał do ich grona tych, którzy dostępowali zbawienia”.
   Praktykujcie zaspokajanie swoich wzajemnych potrzeb w grupie lub w kościele. (Pomóżcie staruszce w kościele…) Spotykajcie się w swoich domach.
6. Czystość – stan powstrzymywania się od stosunków seksualnych poza małżeństwem; unikanie grzechu natury seksualnej; stan moralnej czystości. Trzeba tego nauczać, ponieważ Biblia mówi jasno na ten temat. Być może przed poruszeniem tego tematu, rozmowa o małżeństwie i Bożym zamiarze przygotuje grunt, ponieważ młodzi ludzie kwestionują dziś małżeństwo. Zachęć młodzież w waszej grupie do podjęcia decyzji o życiu w czystości do małżeństwa.
7. Szafarstwo – 2 Kor. 9, Mar. 12:41-44 – zróbcie coś jako grupa, aby zebrać wsparcie dla jakiegoś misjonarza lub projektu misyjnego (nie dla waszej grupy). Ucz ich zasad dawania pieniędzy kościołowi na realizację Bożej misji. Poproś, aby zobowiązali się do regularnego dawania.
8. Poddanie – Ef. 5:21; Hebr. 13:17. Podziel młodzież na pary. Zawiąż oczy jednej osobie w parze. Druga osoba ma ją doprowadzić w konkretne miejsce, podając wskazówki. Porozmawiajcie potem o poddaniu się (posłuszeństwie) i o tym, dlaczego stawiamy opór, nawet jeśli chodzi o poddanie się Chrystusowi.
9. Studiowanie – 2 Tym. 3:14-17 – pokaż młodym, jak studiować Biblię, nawet korzystając z materiałów dostępnych online.
10. Ewangelizacja – Mat. 28:18-20; uczestnicy grupy muszą być gotowi do opowiadania swoich historii, historii Boga i zapraszania innych do naśladowania Chrystusa. Następnie wyjdźcie na miasto i spróbujcie dzielić się swoją wiarą.
11. Wyznawanie grzechów/badanie siebie – Ps. 139:24-25; Jak. 5:16 – często nie widzimy własnego grzechu i egoizmu. Dlatego potrzebujemy Ducha Świętego, który nas sprawdza. Musimy również badać sami siebie i przyjmować pomoc od innych. Możesz nauczyć młodych badania siebie za pomocą krótkiego procesu. Każdego wieczoru przed zaśnięciem należy wykonać 5 kroków.
    1. Cisza: poproś Ducha Świętego, bo pokazał ci twój dzień z Jego perspektywy.
    2. Dziękczynienie: jak Jezus okazał ci dziś swoją miłość? Podziękuj Mu!
    3. Zbadaj: czy okazałem(am) dzisiaj wiarę? Gdzie? Jak?
    4. Wyznanie: jak dziś zgrzeszyłem(am)? Poproś o przebaczenie.
    5. Prośba: módl się o to, co nadejdzie jutro.
12. Cisza i odosobnienie – Jezus szukał czasu w odosobnieniu.
    Mar. 1:35: „A wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł z domu i udał się w samotne miejsce. Tam zaczął się modlić”.
    Czego uczysz się w samotności? Młodzi ludzie w twojej grupie są zewsząd bombardowani przez hałas, obecność innych ludzi i aktywności. Gdy tyle rzeczy dzieje się jednocześnie, jak mają się nauczyć słuchać Ducha Świętego? I znaleźć swoją prawdziwą tożsamość w Jezusie? Często czują lęk na myśl o byciu samymi i w ciszy. O czym będą myśleć? „Oszaleję!” „Będę mieć zbyt wiele szalonych myśli!” Trudno jest się wyciszyć. Czasami możemy usłyszeć lub zrozumieć coś, czego nie chcemy. Jednak tylko w ten sposób młodzi ludzie mogą nauczyć się rozmawiać i przebywać z Bogiem, jak robili to Adam i Ewa w ogrodzie. Zacznij powoli. Weź grupę na wycieczkę do lasu lub innego cichego miejsca. Daj im 10 minut na spacerowanie i rozmawianie tylko z Jezusem. Niech proszą Go, aby pokazał im coś o sobie i ich relacji z Nim. Przynajmniej połowę tego czasu powinni słuchać. Na koniec podsumujcie ćwiczenie w grupie. Zachęć ich do spędzania dłuższego czasu w ciszy i odosobnieniu.
13. Wdzięczność – głęboką radość (gr. chara) można znaleźć tylko przy stole euCHARisteo – stole dziękczynienia. Święty Graal radości, który Bóg umieścił w samym centrum chrześcijaństwa – eucharystia jest centralnym symbolem chrześcijaństwa. W jednym z ostatnich poleceń dla uczniów, Chrystus powiedział im, aby wzięli chleb, wino i pamiętali. Czyńcie to na Moją pamiątkę. Pamiętaj i dziękuj.
    To jest istota chrześcijaństwa: pamiętać i dziękować, eucharisteo. Eucharisteo (dziękowanie) zawsze poprzedza cuda.
    Mat. 15: „Ile macie  chlebów? – zapytał ich Jezus. Siedem, i kilka rybek – odpowiedzieli. Wówczas polecił ludziom rozsiąść się na ziemi. wziął te siedem chlebów oraz ryby, podziękował Bogu, łamał i podawał uczniom, a uczniowie – tłumom. Wszyscy więc spożyli posiłek i nasycili się, a pozostałymi kawałkami napełnili siedem koszy. Tych zaś, którzy jedli, było cztery tysiące mężczyzn, nie licząc  kobiet i dzieci” – cud zaopatrzenia.
    Łuk. 22:17-19: „Następnie wziął kielich, podziękował Bogu i powiedział: Weźcie go i rozdzielcie między siebie, gdyż mówię wam, że odtąd nie będę pił z owocu winorośli, aż przyjdzie Królestwo Boże” – cud zmartwychwstania. „Wziął też chleb, podziękował, złamał i dał im, mówiąc: To jest moje ciało za was wydawane. To czyńcie na moją pamiątkę” – cud krzyża.
14. Świętowanie – przestudiujcie „święta” i „uroczystości” opisane w Starym Testamencie. (Estery 9:23-28). Żydzi często świętowali to, co uczynił Bóg. Zaplanujcie wielką uroczystość pod koniec roku, aby świętować to, co Bóg uczynił w ciągu roku. Świętujcie sukcesy uczestników grupy. Świętujcie urodziny. Świętujcie duchowe urodziny. Świętujcie i uczcie się klaskać i śpiewać na chwałę Boga.

„Tak jak początkujący muzyk musi ćwiczyć gamy zanim zacznie grać koncerty muzyki klasycznej, tak samo ty musisz ćwiczyć się w duchowych podstawach, jeśli chcesz, aby twoja dusza była w stanie tworzyć piękno, podejmować moralnie słuszne decyzje we właściwym czasie, z właściwych powodów. Radość czeka każdego, kto dąży do mistrzowskiego opanowania jakiejś sztuki, również sztuki duszy. Łaciński źródłosłów „dyscypliny” (jako praktyki) obejmuje takie słowa, jak „instrukcja” i „wiedza”, i tym właśnie są duchowe praktyki: uczeniem się.

Zatem duchowa praktyka polega na rozwijaniu odruchów duszy tak, abyśmy widzieli, jak żyć. Stosujemy te praktyki, aby wykształcić pamięć duszy w normalnym czasie i w ten sposób przygotować się na bardziej wymagające czasy lub głęboki kryzys”

Douglas Rumford

Duchowy wzrost to podróż, która trwa całe życie. Nie cel. Chodzi w nim o odkrywanie, przygodę, miłość, ryzyko, pokój, radość, naukę. Zaproś młodych ludzi do tej podróży i z pomocą Ducha Świętego wyposaż ich do samodzielnej drogi.