Poniżej znajdziesz skrócone notatki z wykładu, jeżeli chcesz sobie przypomnieć coś z wykładu. Na końcu znajdziesz również slajdy do ściągnięcia.
W Księdze Wyjścia 3:7-8 PAN mówi o tym, że „napatrzył się na niedolę ludu”, „usłyszał ich krzyk”, „zna cierpienia ludu”, „przyjrzał się udręce”, a następnie „zstępuje, by wyrwać ich z mocy Egiptu i wyprowadzić z tego kraju do ziemi dobrej i rozległej”, żeby na koniec powiedzieć „Posyłam cię”. Bóg jest z nami, daje nam określone zasoby swojego Królestwa, żebyśmy mogli służyć tutaj w Jego imieniu.
„Samo siedzenie z człowiekiem w jego bólu leczy” – Adam Young
Lament to posłucha obecności – Boga siedzącego z człowiekiem w bólu i człowieku siedzącym z człowiekiem w bólu. Dla większości z nas jednak lament nie jest naturalny.
„Lament jest ryzykowny ze względu na złożoność cierpienia, wiara to coś więcej niż proste odpowiedzi. To relacja polegająca na dialogu bez filtrów. Lament jest stałym zaproszeniem do oddawania Bogu czci w bólu, pośrodku cierpienia… A ten, który nie śpi (Psalm 121) nigdy nie będzie zawstydzony naszymi łzami, słabością czy pytaniami.”
Bez lamentu nie doświadczysz współczucia i pocieszenia Boga.
Bóg mógłby sam uzdrowić swoją obecnością emocjonalny ból, ale tego nie robi. Jest w tym procesie potrzebny człowiek. Ze względu na to szczególne powołanie, można stwierdzić, że lament jest potrzebny wspólnocie ludzi wierzących, żeby była zdrowa. Schmutzer powiedział: „Tak jak żałoba była doświadczana we wspólnocie, nie tylko indywidualnie, tak też osoba w lamencie składała swoje skargi we wspólnocie. Lament ma aspekt doświadczania go w społeczności, która służy jako słuchająca wspólnota.
Lament jest często sporym wyzwaniem dla ludzi ze względu na ich naturalne cielesne tendencje, które powodują:
Przykładowy lament możemy przeczytać w Psalmie 13. Na jego podstawie można też uporządkować schemat drogi lamentu:
Warto zacząć od dwóch cytatów:
„Kiedy przebaczamy komuś za zranienia w naszym życiu, dokonujemy duchowej operacji w naszej duszy.” Lewis Smedes („Forgive and Forget”)
„Brak przebaczenia jest jak picie trucizny i czekanie aż ta druga osoba umrze.” Budda
Żeby mówić o prawdziwym przebaczeniu musimy podjąć decyzję o odpuszczeniu długu i rezygnacji z prawa odwetu.
„Przebaczenie wiąże się z wypuszczeniem zgorzknienia i wściekłości oraz oddaniem osoby, która dopuściła się zranienia, Bogu, który jest zarówno kochający jak i sprawiedliwy” Steven Tracy („Mending the Soul”)
Przebaczenie jest procesem, za którym powinny iść określone postanowienia i zachowania:
Ważne jest pamiętać, że przebaczenie ≠ pojednanie. Przebaczenie jest Bożym NAKAZEM, a pojednanie jest OPCJONALNE („Jeśli to z waszej strony możliwe, zachowujcie pokój ze wszystkimi” Rz. 12:18). Dzieje się tak dlatego, że do przebaczenia potrzeba tylko jednej osoby, a do pojednania dwóch. Nie jesteśmy w stanie podjąć decyzji za drugą osobę, ale mamy duży wpływ na to, co robimy i myślimy sami.
To dwie rzeczy, które są całkowicie po stronie człowieka. Resztę przełomu dokonuje Bóg reagując na postanowienia człowieka.
O pokucie w Nowym Testamencie jest mowa, kiedy Jezus mówi o opamiętaniu się/prostowaniu swoich ścieżek (np. Mt. 3:3, Mt. 4:17). Grzech wykrzywił i wprowadził zamieszczenie w świat wewnętrzny człowieka: jego relacje z ludźmi i Bogiem. Pokuta prostuje te ścieżki.
Pokuta, choć jest mocnym zakorzenionym słowem w chrześcijańskim języku, to nie zawsze jest dobrze rozumiana:
Z kolei wiara:
Resztę materiałów z konferencji możesz znaleść tutaj:
